De ontdekking van Walking Football

Op vrijdag 25 juli fiets ik van mijn woonplaats Houten naar de stad Culemborg. Daar woont een groot deel van mijn familie. Het is een goede dag om op de e-bike te gaan fietsen en ik vind de route nog steeds mooi: door het dorpse Castellum, langs de weilanden van Schalkwijk en dan met de pont naar de overkant van de Lek. Het is ook meteen een test om te ontdekken hoever ik met twee accu’s kom.

In Culemborg beland ik bij mijn ouders voor een plaspauze, een broodje en om mijn accu daar op te laden voor de terugweg. Het einddoel van mijn fietsreis: Tiel.

Ik kan de weg naar Tiel inmiddels dromen, en het voert me langs plaatsen waar ik trainer en coach ben geweest: van de vrouwen van B.Z.S. tot de vrouwen van S.V. Buren. Het waren geen succesvolle, maar wel leerzame seizoenen. Tiel ken ik als plaats ook redelijk goed: in de jaren 80 was ik nauwelijks aanwezig op de MTS- MEAO aan de Walburg. Tijdens mijn spijbeluren vertoefde ik regelmatig in het Indisch afhaalrestaurant. Dat zat aan het begin van de Grot
ebrugse Grintweg. Maar nu hoef ik niet zo ver Tiel in te rijden.

Ik heb een afspraak met Sephus Tahamata van de Maluku Oldstars in Tiel. Een paar weken terug zag ik op Facebook een bericht over Walking Football, en dat sprak mij meteen aan. Via Omar Tahya kreeg ik de contactgegevens, en daarna was een afspraak op locatie geregeld. Het was de bedoeling om een podcast te maken. Ik had niet veel tijd om me voor te bereiden, en dus nam ik mezelf voor om die vragen tijdens de podcast naar voren te laten komen. Een podcast moet zichzelf ontwikkelen, en dat kan alleen met goede gespreksstof.

Toen ik het terrein van T.S.V. Theole met mijn e-bike opreed, had ik meteen een soort welkomstgevoel. Iets wat ik niet vaak in mijn voetbalcarrière heb meegemaakt. Je merkt het vaak aan de eerste persoon die je tegenkomt, en die je begroet. Je merkt het aan hoe mensen naar je kijken – soms met terughoudendheid. Ik zet mijn fiets bij andere fietsen, en loop naar het gedeelte van het veld waar op dat moment Walking Football wordt gespeeld. Ik voel de beleving, zie het plezier dat ik vroeger bij de trimploeg van SV Fortitudo, ook heb mogen beleven.

Ik herken de humor, het gemopper, en ik herken ook gezichten. Molukse gezichten uit mijn tijd waarin ik met mijn zaalteam Coenmans Metalen,  in de competitie van Tiel ’85 meedraaide. Dan speelden we tegen zaalclubs als MSV en Chans, en die wedstrijden vergeet je niet gauw. Je wist dat je tegen technisch vaardige spelers speelde. Ze kenden elkaar door en door, en je moest echt een tandje bijzetten om van ze te winnen.

Mijn valkuil is dat ik zoveel visuele gedachten nog heb, dat ik vaak iets niet hoor.  Ik stel me voor aan Sephus en heb tijdens het glimlachen een gesprek met Vic Latumahina, de oprichter van de Maluku Oldstars Theole Tiel.

Het maakt het welkomstgevoel alleen maar sterker. Zo sterk dat er bepaalde emoties in me opborrelen. Ik probeer het tijdens de podcast nog eens te benadrukken, maar niet te veel. Voor een gevoel van welkom en saamhorigheid moet je dankbaar zijn. En dat ben ik ook. Ik kan niet overdreven zeggen dat ik het liefst mee had willen doen. Zo ben ik niet, en het is lastig, gezien het feit dat ik nog op de e-bike terug moet naar Houten. Ik beloof de gasten en mezelf dat ik een volgende keer meedoe, al is het alleen maar om te kijken hoe mijn achillespees het dan houdt.

Het Walking Football is voor mij persoonlijk een mooi alternatief voor het actieve veldvoetbal, dat ik al in geen jaren meer heb kunnen doen. Behoudens de partijspellen als trainer met jeugd- en vrouwenteams bij Focus ’07, kwam ik daarna niet verder dan functioneren als huisanalist bij diverse wedstrijden op tv. Nu combineer ik dat met het schrijven over voetbal, het maken van podcasts en het beleven van interviews met mensen uit de voetbalwereld. Een hele leuke hobby, waar ik twee jaar geleden voor heb gekozen.

Het samenzijn in de kleine kantine en de podcast zijn leuk en hebben me een prettig gevoel gegeven. Ik hoop ook dat, door het schrijven van deze blog en het beluisteren van de podcast, andere mensen worden aangezet zich tot het Walking Football te richten. Wat betreft het vrouwenvoetbal bij de Maluku Oldstars Theole Tiel: ze doen een oproep aan meisjes en vrouwen om zich te melden. Theole wil graag dat juist die groep in aantal groter wordt.

De maatschappelijke inbreng van de Maluku Oldstars is het middelpunt van hun bestaan. Een combinatie die ik nog niet eerder van dichtbij heb mogen aanhoren en beleven. Je bent er echt welkom: op het veld, naast het veld, in de kantine en om samen activiteiten te ondernemen. De verbinding is groot, en dat heb ik niet ergens anders kunnen ontdekken. Het familiegevoel en de sportiviteit staan hoog in het vaandel.

Ik rij met een aangenaam gevoel naar huis, en wil heel graag snel terugkeren. Maar ik weet dat ik als ondernemer een week vol werk te verzetten heb. En dus kan ik daarna pas een datum inplannen voor die terugkeer. Ik neem dan zeker mijn voetbalschoenen mee. Die nacht kan ik de slaap moeilijk vatten. Ik heb extra tijd nodig voor het verwerken van gesprekken en beelden – om er uiteindelijk een podcast en deze blog van te maken. Dat is iets wat bij mij past en daar ben ik ook dankbaar voor.